ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλοήθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

Tο video της Αμαλίας στο YouTube


ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Οι 7 ... και κάτι, αγαπημένες μου ταινίες!!!

Αν και με μια μικρή καθυστέρηση, παραθέτω τις 7 ..... και κάτι, αγαπημένες μου ταινίες (ή αλλιώς Μάϊ Φεϊβουριτ Μούβιζ), μετά την πρόσκληση που έλαβα από τον φίλο μου ophilos.
Πριν αρχίσω να ξεκαθαρίσω 2 πράγματα. Το πρώτο είναι ότι οι ταινίες για μένα είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Έχω δει χιλιάδες ταινίες. Άλλες καλές, άλλες μέτριες, άλλες αριστουργηματικές και άλλες πραγματικά απαίσιες. Όταν βλέπω όμως μια ταινία πραγματικά μπαίνω μέσα σε αυτή, ταξιδεύω και ταυτίζομαι με τους χαρακτήρες, την ιστορία και τις συνθήκες.
Θα δείτε βέβαια ότι οι ταινίες δεν έχουν καμία συνοχή και σχέση μεταξύ τους, γιαυτό μην αναρωτηθείτε αν είμαι σχιζοφρενής, απλά το ταξίδι ήταν υπέροχο και τα συναισθήματα έντονα. Αυτά βέβαια τα λέω για να καταλήξω επίσης και στο γεγονός ότι δεν μπορώ να αναφέρω ΜΟΝΟ 7 ταινίες. Δεν γίνεται. Παρακαλώ συγχωρέστε με.

... και αρχίζω...



1. It's a wonderful life (1946)

Πραγματικά μια μαγική ταινία. Και ποιος δεν θα ήθελε να δει τι επιρροή έχει στις ζωές των γύρω του. Αν και η ταινία διαδραματίζεται σε Χριστουγεννιάτικο mood, νομίζω ότι μπορεί κανείς να τη δει οποιαδήποτε στιγμή. Η ΝΕΤ την προβάλει κάθε Χριστούγεννα. Ίσως και ένας λόγος που λατρεύω τα Χριστούγεννα.


το μήνυμα του Κλάρενς στο τέλος του έργου,
No man is a failure who has friends

"κανείς δεν είναι αποτυχημένος όταν έχει φίλους" είναι από τις καλύτερες στιγμές του έργου.




Σε όσους δεν το έχουν δει απλά πρέπει




















Από τους καλύτερους ηθοποιούς ever..... Mr. James Stewart


2. The Shawshank Redemption (1994)

Για μένα αυτή η ταινία αντικατοπτρίζει την ηρεμία , την υπομονή και την αισιοδοξία και πως μπορείς με αυτά τα χαρακτηριστικά στα χέρια σου να κάνεις τα πάντα.

Οι Tim Robbins & Morgan Freeman, υπέροχοι. Από τους αγαπημένους μου.


3. Doctor Zhivago (1965).

Τώρα δεν ξέρω αν θα πρέπει να πω κάτι γι αυτή την ταινία. Οτιδήποτε έχει να κάνει μ αυτό το έργο, είναι εξαίσιο. Από τον συγγραφέα Boris Pasternak, τον σκηνοθέτη David Lean, τους ηθοποιούς Omar Sharif, Geraldine Chaplin, Rod Steiger, Alec Guinness & βέβαια την πανέμορφη Julie Christie (αχ αυτή η Lara!!). Το soundtrack διαχρονικό.



.... Lara Antipova (Julie Christie).......


Μέχρι εδώ όλα καλά. Από εδώ και πέρα όμως θα ακολουθήσουμε μια διαφορετική προσέγγιση μιας και όσο και αν προσπάθησα να συμπτύξω τις αγαπημένες μου ταινίες σε 7 είναι απλώς αδύνατο. Η προσέγγιση μου θα είναι λίγο πιο "ομαδική" και όταν λέμε ομαδική, φτιάχνουμε ομάδες με διάφορα κριτήρια για να χωρέσουν όλες οι ταινίες που έχω στο μυαλό μου.

4. (Ομάδα Cary Grant)
4a. North by Northwest (1959).













το μοναδικό σχόλιο είναι ..... Alfred Hitchcock!!!








4b. Charade (1963).

Μια ταινία που συνδυάζει κωμωδία, μυστήριο, πλοκή περιπέτεια και βέβαια καταπληκτικούς πρωταγωνιστές και ένα μαγευτικό Παρίσι... εε σε όσους τέλος πάντων αρέσει αυτή η κωμόπολη!!!!



















5. Κωμωδίες

5α. The Odd Couple (1968)
O Felix (Jack Lemmon) & Oscar (Walter Matthau)... Κ-Α-Τ-Α-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο-Ι.

Εδώ βέβαια θα μπορούσαμε να βάλουμε και τα Grumpy Old Men & Grumpier Old Men που αποτελούν την συνέχεια από το αυθεντικό ή θα μπορούσε να πει κανείς την μετεξέλιξη του.























5b. Άπαντα του Peter Sellers

Εκτός από τους ροζ πάνθηρες είναι ενδεικτικά και τα The Party, Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb, What's New Pussycat, The Prisoner of Zenda, The Fiendish Plot of Dr. Fu Manchu και φυσικά το Being There που σαφώς δεν είναι κωμωδία αλλά είναι μια ταινία που καταλαβαίνεις πόσο μεγάλος ηθοποιός είναι, ακόμα και αν τον έχουμε όλοι συνυφασμένο με τον γκαφατζή επιθεωρητή Jacques Clouseau!!

























5c. Άπαντα των Marx Brothers (Groucho, Chico, Harpo. Υπάρχουν βέβαια και οι Zeppo & Gummo αλλά δεν ήταν σε όλες τις ταινίες τους).


Πώς μπορείς με το χιούμορ να περάσεις ότι μηνύματα θες. Από πολιτική σάτιρα Duck Soup, μέχρι φαρσοκωμωδία A day at the Races, The Big Store & αισθηματική κομεντί Double Dynamite μαζί με τον Frank Sinatra. Νομίζω ότι οι ταινίες τους είναι κάτι αντίστοιχο των παλιών Ελληνικών ταινιών (κωμωδίες), που γυρίστηκαν δεκαετίες πριν, βλέπονται άνετα ακόμη και σήμερα, αλλά επιπλέον μπορείς να τις δεις ξανά και ξανά και ξανά....

6 Easy viewing (πως λέμε easy listening..)

Casablanca, The Maltese Falcon, Teacher's Pet, Spellbound, Captain Horatio Hornblower R.N., Roman Holiday, 55 Days in Peking, One Flew Over the Cuckoo's Nest, Chinatown, The Shining, As Good as it Gets, Angel Heart, Midnight Run, Cape Fear, Heat, Ronin, Scarface, Analyze this, The Score, Wind, Forrest Gump, Mr. Destiny, You've Got Mail, A Fish Called Wanda, Love Actually, Monty Pythons & the Holy Grail, Life of Brian, Fawlty Towers, Muppet Show (τη σειρά και τις ταινίες), The Blues Brothers, Groundhog Day, Scrooged, και πολλά πολλά άλλα.

7 Οι παλιές Ελληνικές κωμωδίες.

Οι δικές μου all time classic επιλογές είναι Της Κακομοίρας, Τα κίτρινα γάντια, Γκαρσονιέρα για 10 , Ο Παπατρέχας,

Μπορείς όμως να διαλέξεις ανάμεσα σε τόσα διαμάντια? Άλλωστε όταν κάνοντας ζάπινγκ και πέφτεις επάνω σε μια ταινία που έχεις δει εκατοντάδες φορές, δεν κάθεσαι να την ξαναδείς? Πως μπόρεσαν και έφτιαξαν τέτοιες ταινίες τότε και σήμερα δεν μπορούμε? Δεν θα μπω σε τέτοια συζήτηση.. μου αρκεί που υπάρχουν και τις βλέπω.
Το site Ελληνικός Κινηματογράφος έχει πολλά να δείτε.

Για να καταλήξω και να τελειώσω με αυτό το post, να πω ότι πραγματικά δυσκολεύτηκα να διαλέξω μόνο αυτές τις ταινίες που έβαλα στο post και αναγκάστηκα να αποκλείσω πολλές άλλες αγαπημένες μου. Έπρεπε όμως αφού ήθελα να κρατήσω το 7 σαν νούμερο (οκ.. έστω και κάτι παραπάνω) και να μην πάω στο 700!!!

Κλείνω με μερικές ατάκες Ελληνικές & Αλλοδαπές...

Μαζί σου δεν θέλω να χω ούτε πυρετό, ούτε πυρετό...
Η ζωή είναι ατμός... Θρασύβουλος.
Την χούφτωσες, χούφτωστη χούφτωστη.
Πίνω για να ξεχνώ τον πόνο.
-Εεε άντε στο διάολο. - Να πας, για να πάω εγώ στο γιατρό.
Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα.
Frankly, my dear, I dont give a damn
Louie, I think this is the beggining of a beautiful friendship.
Say hello to my little friend.
Remember Red, hope is a good thing, maybe the best of things and no good thing ever dies.
we're in a mission from God.

THE END ΤΕΛΟΣ

Εγώ πρώτος, όχι εγώ πρώτος "$%#@&*^@%$#@$"

Κάθε μέρα πηγαίνω στη δουλειά και επιστρέφω στο σπίτι μου με το τραίνο. Είτε αυτό είναι ο κλασσικός ηλεκτρικός είτε το μετρό & ο προαστιακός. Σε καθημερινή βάση λοιπόν εκνευρίζομαι γιατί όταν φτάνω στη στάση που θέλω να κατέβω, ένας όχλος είναι μπροστά στη πόρτα εμποδίζοντας, στην καλύτερη περίπτωση, την έξοδο αυτών που θέλουν να κατέβουν και στην χειρότερη περίπτωση προσπαθούν να μπουν μέσα παρασέρνοντας και αυτούς που θέλουν να βγουν!!!!!!

Μα εν πας η περιπτώσει πόσο μυαλό και τι πνευματική διαύγεια χρειάζεται κάποιος για να καταλάβει ότι για να μπεις στο τραίνο πρέπει πρώτα ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ. Σε καθημερινή βάση λοιπόν και προσπαθώντας να βγω από το τραίνο σπρώχνω από δω σπρώχνω από κει για να μπορέσουν να καταλάβουν ΙΣΩΣ οι βιαστικοί ότι δεν θα φύγουν νωρίτερα αν καθίσουν μπροστά στην πόρτα και οι ανασφαλείς ότι δεν υπάρχει περίπτωση να φύγει το τραίνο χωρίς να επιβιβαστούν σε αυτό!!! Το άσχημο όμως ήταν χθες που ενώ ήμουν μπροστά στη πόρτα πρόσωπο με πρόσωπο με τον βιαστικό-ανασφαλή που περιέγραψα, αποφασίζει να προχωρήσει ακριβώς κατά πάνω μου!!!!!! Όντας στριμωγμένος από παντού, αφού στη συγκεκριμένη στάση κατεβαίνει πολύς κόσμος, ξέσπασα!!!

Το κακό βέβαια είναι ότι δεν είναι στο χαρακτήρα μου αυτές οι εκρήξεις παρά μόνο όταν με πνίγει το δίκιο. Το καλό από την άλλη μεριά είναι ότι μετά από εμένα και άλλοι άρχισαν να παρατηρούν τους βιαστικούς-ανασφαλείς. Άντε να δούμε πότε θα καταλάβουν πως δουλεύει το commuting. To Wikipedia δίνει μια πολύ απλή εξήγηση στη λέξη.
Commuting is the process of traveling between a place of residence and a place of work.
Για να προσθέσω εγώ, με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αν και ενδόμυχα ξέρω ότι και το αυτοκίνητο είναι ένα μέσο commuting, αρνούμαι να το συμπεριλάβω. Το θέμα εδώ είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων που χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

όλη αυτή η διαδικασία (σπίτι τραίνο δουλεία τραίνο σπίτι) είναι λίγο καινούργια για τους Αθηναίους και δεν έχουν εξοικειωθεί με τους κανόνες (άτυπους μεν, κοινή λογική δε). Βέβαια υπήρχε ο ηλεκτρικός από το 1800, αλλά το μετρό είναι αυτό που τείνει να αλλάξει τις συνήθειες μας. Η αρχή του σε σχέση με το σήμερα είναι εντελώς διαφορετική. Ο κόσμος στην αρχή μέχρι και που το φοβόταν!! «δεν μπαίνω εγώ μέσα σε αυτό, θα γίνει κανένας σεισμός και θα μας πλακώσει…», και άλλα πολλά τέτοια φαιδρά!!! Τώρα άρχισε και το εμπιστεύεται Από εκεί που ήμασταν 15 άτομα στο βαγόνι, τώρα δεν χωράει ο κόσμος.

Η αλλαγή νοοτροπίας προς τα 3Μ (μέσα μαζικής μεταφοράς) είναι εμφανής και αυτό είναι πολύ ευχάριστο σε μια πόλη 5 εκατομμυρίων ανθρώπων που ασφυκτιά. Μπράβο μας, πραγματικά χαίρομαι. Τώρα αυτό που μένει για συμπληρωθεί αυτή η εικόνα είναι να αρχίσουν οι «χρήστες των μέσων μεταφοράς», commuters, να ακολουθούμε κάποιους κανόνες μόνο και μόνο για πιο ευχάριστη μεταφορά.

Ελπίζω να μην σας κούρασα. Οι φωτογραφίες δεν είναι από το δικό μας μετρό μεν, αντικατοπτρίζουν και την Αθηναϊκή πραγματικότητα δε. Η Θεσσαλονίκη ακολουθεί. Σε μερικά χρόνια θα βλέπουμε κα τα αντίστοιχα post’s για τα εκεί δρώμενα.


.... επιβίβαση στο τραίνο σε λίγο καιρό. Όνειρο;

Member of Technorati

we're in...
Technorati Profile

Στην πυρά, στην πυρά....

Μα υπάρχουν ακόμη άνθρωποι οι οποίοι αμφισβητούν την δύναμη του internet και των bloggs? Δεν ξέρουν οκ, δεν μπορούν να διαβάσουν να ψάξουν να μάθουν.

Να δουν ότι μια νοικοκυρά από το Λονδίνο, ένας φοιτητής από το Μεξικό, ένας ελεύθερος επαγγελματίας από το Τόκιο (τυχαία επιλεγμένα επαγγέλματα και τοποθεσίες), έχουν περισσότερη αναγνωσιμότητα από πολλές εφημερίδες σε πολλά μέρη του κόσμου και πολύ περισσότερο βέβαια στην Ελλάδα, που η ανάγνωση εφημερίδας είναι Κυριακάτικο φετίχ.

Είναι λοιπόν ακόμα πιο χτυπητό όταν αυτοί οι αμφισβητίες είναι δημοσιογράφοι. Αυτοί που θα έπρεπε κανονικά να είναι οι πρώτοι που θα το ανακάλυπταν και θα προσπαθούσαν να το υιοθετήσουν, να το επεκτείνουν, να το διαφημίσουν μιας και είναι πολύ κοντά σε αυτό που κάνουν. Επιλέγουν όμως να το κοιτούν με απορία, φόβο και προβάλλοντας άστοχες δικαιολογίες και αιτιάσεις.

Νομίζω ότι ο πιτσιρίκος τους έδωσε μια απάντηση.

Το πράσινο που λείπει.....

Το πρακτορείο Full Jazz, από το Sao Paolo στη Βραζιλία επιμελήθηκε αυτή την διαφημιστική καμπάνια για την εθνική ημέρα των δέντρων.




Μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτές οι φωτογραφίες αντιπροσωπεύουν την ανάγκη για πράσινο σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Μία από τις πιο απίστευτες φωτογραφίες που έχουν τραβηχτεί!!!

Ενα εντυπωσιακό θέαμα με πυροτεχνήματα, ένας υπέροχος κεραυνός σε κάποια μακρινή καταιγίδα και στη μέση ο κομήτης McNaught να συνεχίζει το ταξίδι του στο Διάστημα, μοιάζοντας όμως να συμμετέχει και αυτός σ' αυτό το σούπερ σκηνικό.

Συνέβη στις 26 Ιανουαρίου, σε παραλία του Περθ της Αυστραλίας, όπου είχε μαζευτεί κόσμος για να παρακολουθήσει το θέαμα των πυροτεχνημάτων με αφορμή τους εορτασμούς της Ημέρας της Αυστραλίας!..

Γυναίκες......

νομίζω η πιο ωραίο περιγραφή για τα moods των γυναικών.......

απο νωρίς....

Δυο νεογέννητα βρίσκονται ξαπλωμένα το ένα δίπλα στο άλλο στην αίθουσα νεογνών.

Το ένα είναι αγοράκι και το άλλο κοριτσάκι.

Το αγοράκι ρωτάει:

- Πώς ξέρεις ότι είσαι κοριτσάκι;

Το κοριτσάκι κλωτσάει την κουβερτούλα του, δείχνει το πιπί της και λέει:

- Κοίτα! Κοριτσάκι είμαι! Εσύ πώς ξέρεις ότι είσαι αγοράκι;

Και το αγοράκι κλωτσάει την κουβερτούλα του και λέει:

- Κοίτα! Γαλάζια καλτσάκια

Αλλοιώνοντας τον χαρακτήρα μου ….. με ποια ανταλλάγματα?

Αυτό θα πρέπει να είναι και το πρώτο μου πολιτικό σχόλιο. Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι η ασχολία μου με τα πολιτικά δρώμενα είναι εντελώς ερασιτεχνική και αυτό μου δίνει την δυνατότητα να κοιτώ τα πράγματα με μια πιο ανεξάρτητη και ουδέτερη ματιά.

Η πολιτική ως επάγγελμα και ως λειτούργημα είναι πιστεύω από τα δυσκολότερα. Αναγκάζεσαι να κάνεις κάποιες υποχωρήσεις και κάποιους συμβιβασμούς που σε οιεσδήποτε άλλες συνθήκες δεν θα σκεφτόσουν καν. Τώρα βέβαια παντού κάνεις συμβιβασμούς αλλά πιστεύω ότι στην πολιτική, τους κάνεις μερικές φορές και αθέλητα.

Πριν πολλά χρόνια είχα ακούσει μια ιστορία από το παλιό μου αφεντικό που βρισκόμενος στο σπίτι ενός επιφανούς κυρίου που ήταν (δεν ξέρω αν είναι ακόμα) μέσα στα πράγματα του είχε πει να θυμάται 2 ονόματα για την πολιτική σκηνή της χώρας για το τότε μέλλον. Τον κύριο Αβραμόπουλο και τον κύριο Παπανδρέου (Γιώργο).

Δεν ξέρω αν ήμουν επηρεασμένος από αυτό το «μυστικό» που ήξερα αλλά αυτοί οι 2 πολιτικοί μου ήταν πολύ συμπαθείς. Δεν θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω την πορεία τους, την παράταξη που ανήκουν κλπ, αλλά θα πω την ταπεινή μου άποψη για τις επιλογές του ενός εξ αυτών.

Το έναυσμα γι αυτό μου το σχόλιο είναι το άρθρο του Γιάννη Λούλη στην Κυριακάτικη Καθημερινή, Έχει χαθεί η ευκαιρία για έναν «άλλο Παπανδρέου»;

Τον ΓΠ λοιπόν τον γνωρίσαμε σαν ένα πολιτικό χαμηλών τόνων και με καινούργιες ιδέες που σε πολλά θέματα δεν συμφωνούσε σε τίποτα με το τότε (αλλά όπως φαίνεται ούτε με το τωρινό) ΠΑΣΟΚ.

Αυτό λοιπόν που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό από τον κύριο Παπανδρέου δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνο τον πολιτικό με τις νέες ιδέες και το χαμηλό προφίλ. Θυμίζει βέβαια Παπανδρέου αλλά τον «μπαμπά», και εποχή όχι σημερινή αλλά 2 δεκαετίες πίσω. Τι καλά θα ήταν αν μπορούσε να δει αυτό που βλέπει το μεγαλύτερο κομμάτι των πολιτών. Να δει ότι αυτό που κάνει είναι ΛΑΘΟΣ, φαίνετε εντελώς ψεύτικός και όπως γράφει και στο άρθρο του ο Γιάννης Λούλης¨

Την εποχή του πραγματισμού που διανύουμε, η κοινή γνώμη έχει αποφορτισθεί ιδεολογικά και πολιτικά. Απεχθάνεται την πόλωση και τη σύγκρουση. Ζητεί συναινέσεις. Απορρίπτει την ιδεολογική «καθαρότητα». Όταν πέρυσι, εν όψει της επετείου της 3ης του Σεπτέμβρη, οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ ρωτήθηκαν αν ο Γιώργος Παπανδρέου πρέπει να ασκήσει πιο έντονη «αντιδεξιά» πολιτική, οι μισοί απήντησαν αρνητικά! Σήμερα, σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ διαφώνησαν με την επιλογή του να αποχωρήσει από τη συζήτηση της Βουλής για την αναθεώρηση του Συντάγματος (δημοσκόπηση GPO για το Mega).

Μήπως θα πρέπει να ξανασκεφτείτε λοιπόν ποιοι είναι οι νέοι συμβουλάτορες σας ή τέλος πάντων αυτοί που σας ωθούν σε μια εικόνα που και δεν σας εκφράζει και δεν σας πάει και σας ζημιώνει.

Η πολιτική ασκείται καλύτερα με συζήτηση παρά με κορωνίδες και αποχωρήσεις.

Το παλιός σας image ήταν καλύτερο.

5' για το περιβάλλον!

Στις 2 Φεβρουαρίου παρουσιάζεται στο Παρίσι η έκθεση του Ο.Η.Ε. για την κλιματική αλλαγή.

ΑΣ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ.

Σε όλο τον κόσμο πολίτες θα κλείσουν τα φώτα του σπιτιού τους για 5 λεπτά, την Πέμπτη 1η Φεβρουαρίου 2007, ώρα Ελλάδας 20:55 -21:00.
Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε απο την Γαλλία, αλλά η ιδέα είναι διαδεδομένη στην Ισπανία, Γερμανία, Αυστραλία, Αγγλία, Ιταλία & τώρα σειρά μας.

Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ.









It's not too late in deed....